'Ricercare' heeft in deze compositie twee betekenissen: enerzijds het 'zoeken' van de componist binnen een twaalftoonsklank - het was mijn eerste compositie die gestructureerd werd binnen een dodecafoon systeem. Anderzijds is het ook een traditionele 'ricercare', waarin gebruik wordt gemaakt van één thema dat de basis vormt en op fugatische wijze opduikt in de compositie.

Het werk werd pas voltooid in 2003 naar aanleiding van het eindexamen aan het Conservatorium van Amsterdam, na een pauze van enkele jaren 'dodecafone crisis' die maar eerst overwonnen werd in mijn Sonate voor viool en piano (2003), de tweede en voorlopig laatste dodecafone compositie van mijn hand. De Ricercare werd geschreven zonder enige uitvoering in het vooruitzicht en had maar één doel: het bevredigen van mijn bizarre behoefte om te zoeken naar een organisch klinkende muziek, die toch voldeed aan de strikte regels van de dodecafonie. Naast deze zoektocht ontwikkelde er zich ook voor het eerst een drang (die later een obsessie zou worden) om formele technieken te gebruiken die gebaseerd waren op symmetrieën en de gulden snede.

Daarenboven wordt de Ricercare overschaduwd door een extreem gebruik van kwintolen, de ritmische figuur die ondanks haar obsessief gebruik in deze compositie, de uitvoerders daarentegen veel interpretatieve vrijheid biedt. Dit betekent dat de Ricercare, als resultaat van uitzonderlijk veel schrappen en herschrijven, ondanks haar complexiteit toch een organische compositie is geworden met een opvallend introvert karakter. De Ricercare wil (net zoals mijn Sonate voor viool en piano ) een eerbetoon zijn aan de meester van de fuga Johann Sebastian Bach, wiens naam (B-A-C-H volgens het Duitse lettersysteem in muzieknoten uitgedrukt) net zoals in Bachs eigen composities, hier als thema opduikt op de climax, gespeeld door de klarinet. Dit mag een detail lijken, maar illustreert de drang die ik voelde om mijn muziek, naast haar natuurlijk klinkend resultaat, ook te voorzien van abstracte, haast onhoorbare elementen.