Deze Sonate voor viool en piano werd geschreven voor mijn eindexamen viool in het Conservatorium te Antwerpen en stond geprogrammeerd met Alban Berg's Vioolconcerto en Bachs Sonate III in C voor viool solo. De Sonate maakt dan ook een 'verbinding' tussen die composities. Allereerst is het een dodecafone compositie (naar Alban Berg). Het laatste deel (Adagio ) verwijst expliciet naar Alban Berg's Vioolconcerto omdat hier ook een thema van Bach wordt gebruikt. In plaats van Bergs Es ist Genug!, koos ik voor het B-A-C-H-thema uit Die Kunst der Fuge. Op deze manier wilde ik mijn eer bewijzen aan deze twee grootmeesters en tonen wat ik van hen had geleerd. Dit werk werd geschreven als een soort symbiose van mijn muzikale ontwikkelingen van voorheen. De compositie wil een soort samenvatting zijn van mijn 'vroege', muzikale taal.

Qua vorm is het werk eerder nieuw in mijn ontwikkeling omdat het ganse werk tot op de seconde geconstrueerd is op de gulden snede en de getalsreeks van Fibonacci. Dit zou van grote invloed zijn op mijn meest seriële werk 273" - Tweehonderddrieënzeventig seconden (2003).