Tetrahedron is mijn eerste compositie voor groot orkest. Het werk kan opgevat worden als een eendelige symfonie. Deze compositie is het resultaat van een jaar muzikale bezinning en onderzoek naar voor mij ‘mooie harmonieën’, die hun oorsprong vonden in volledig intuïtieve samenklanken. Net zoals mijn vorige composities waren ook hier de eerste schetsen een puur intuïtieve aangelegenheid. Dit volstond echter niet om een grotere compositorische eenheid te verkrijgen, die noodzakelijk was voor een werk van deze omvang.

De intuïtieve akkoorden bleken achteraf te herleiden tot vier grote families of modi. De vier modi vormen dan ook de basis van de harmonische structuur in het werk en duiken op als harmonische klankvelden. Je zou kunnen spreken van vier ‘klankwerelden’ die elk een specifieke klank hebben en bijgevolg ook auditief herkenbaar zijn. Je kan ze vergelijken met verschillende toonaarden die je kan ervaren in tonale muziek.

Vermits ik de evolutie van mijn vorige werken wilde verder zetten, is ook deze compositie gebaseerd op muzikale lagen die ononderbroken evolueren en in elkaar overlopen. Het spreekt voor zich dat de bovenvermelde harmonieën dus niet enkel statisch voorkomen maar meestal in ontwikkeling zijn.

Hiervoor diende elk van deze vier samenklanken op eender welk moment te kunnen transformeren naar een andere. Er moest dus sprake zijn van een wisselwerking die het mogelijk maakte om vier elementen met elkaar te kunnen verbinden. Bij een visuele voorstelling van deze gebeurtenis kwam ik uit op slechts één mogelijke figuur die dit toelaat: de tetraheder (of tetrahedron), niet toevallig een symbool voor ‘harmonie’ in de oudheid. De tetrahedron is een geometrische figuur, bestaande uit vier punten waarin elk punt met een ander punt verbonden is. Het resultaat is een driedimensionale piramide met driehoekige onderkant.

Indien je deze vier punten vervangt door de vier basisakkoorden van Tetrahedron, ontvouwt zich een harmonisch 'plattegrond' van de ganse compositie, vergelijkbaar met de kwintencirkel (die de basis vormt van de tonale muziek). Het verschil met de kwintencirkel is dat de akkoorden van Tetrahedron niet tonaal zijn maar voor mij toch een even 'consonante' waarde hebben gekregen door hun intuïtieve oorsprong.

Het dient wel duidelijk te zijn dat deze theoretische achtergrond geen doel op zichzelf is in mijn muziek. Het werk kreeg dan ook pas een titel nadat de laatste noot geschreven was. Muziek heeft voor mij slechts één doel: klinken! Tetrahedron blijft een compositie die verklankt wat ikzelf dolgraag wilde horen en is het resultaat van een jaar onderzoek naar de voor mij essentiële klanken.