De belangrijkste obsessie in de composities die aan dit strijkkwartet voorafgingen, was het verschijnsel van polyfone gelaagdheid. Ik raakte in de ban van verschillende muzikale lagen die boven of naast elkaar werden geplaatst. Wat mij vooral fascineerde was het verschijnsel van een herkenbaar gegeven (een thema of muzikale laag) dat plots wordt onderbroken door iets anders, en even later terug opduikt alsof het de hele tijd verder had geklonken. Dit verschijnsel is vergelijkbaar met een jazz-concert, waar het akkoordschema van de piano wordt onderbroken door een drumsolo en daarna op de juiste plaats weer tevoorschijn komt, alsof het in het onderbewuste van de luisteraar altijd maar door had geklonken. Dit had ik reeds uitgebreid onderzocht in mijn voorafgaande compositie Hidden Facts voor blaaskwintet (2004).

In mijn Strijkkwartet zette ik deze techniek verder maar stelde ik me constant de vraag hoe mijn lagen onderling op een organische manier konden evolueren en elkaar konden beïnvloeden. Het antwoord vond ik als bij verrassing niet in de hedendaagse muziek, maar bij niemand minder dan Ludwig van Beethoven. In Beethovens muziek horen we als bij geen ander een continue ontwikkeling van verschillende thema's. Het resultaat in mijn Strijkkwartet is dan ook een 'Beethoveniaanse' compositie waar de ontwikkeling van verschillende lagen een bijna thematische functie heeft gekregen. Na een trage inleiding (First movement ), wordt de muziek plots verstoord door een onstuimig middendeel (Second movement ) dat in één waanzinnige, obsessieve lijn evolueert naar een grote climax. Het laatste deel (Third movement ) is dan weer rustig en bestaat enkel uit lange aangehouden tonen.

In mijn muziek streef ik altijd naar een natuurlijke, intuïtieve en organische stijl, waar een onderliggend systeem enkel het middel vormt tot dit klinkend resultaat. Dit Strijkkwartet mag dan een grillige en retorische compositie zijn, ondanks haar levendigheid heeft zij haar structuur ook te danken aan een serieel systeem dat zijn oorsprong vindt in de natuurlijke harmonieken (flageoletten) van de 16 snaren. In het laatste deel spelen de tweede viool en de altviool op een ander instrument dat anders gestemd staat (respectievelijk een halve toon en een kwarttoon lager). De klinkende harmonie uit dit laatste deel, vormt dan ook de basis van de hele compositie.