In dit solowerk wilde ik van de gelegenheid gebruik maken om een virtuoze schrijfstijl te hanteren zonder rekening te moeten houden met de beperkingen die er telkens zijn bij een ensemble- of orkestwerk. In deze Capriccio verkent de hoboïst dan ook de extremen van de instrumentale tessituur en staat hij voor grote ritmische uitdagingen. Virtuoze solomuziek blijft voor mij slechts aantrekkelijk als er vrijheid en grilligheid ontstaat waardoor de solist lijkt te improviseren, ook al is elke nuance vooraf tot in detail uitgekiend.

Het resultaat in deze Capriccio is dan ook een grillige muziek, dikwijls bestaande uit meerdere lagen, die tot uiting komen door snelle wisselingen van extreme tessituren. (Het Italiaanse woord 'capriccio' betekent dan ook 'gril'). De muziek is steeds in ontwikkeling en wemelt van verrassende sprongen, jazzy riffs en grillige gestes, die je soms ook kan terugvinden bij jazz-solisten.

Het verschil met een echte jazz-solo is dat deze Capriccio niet geïmproviseerd kan worden omdat de compositorische onderbouw daarvoor te complex is. Deze complexiteit is echter van geen enkel belang voor de luisteraar, voor hem geldt enkel de ervaring van grillige, schijnbaar geïmproviseerde, organische muziek.