Deze Etude schreef ik voor mezelf om enerzijds mijn muzikale taal van dat moment te vertalen naar mijn eigen instrument. In dat opzicht is het duidelijk een instrumentaal-technische etude. Anderzijds schreef ik dit solowerk met het oog op een grotere vioolcompositie (Sonate voor viool en piano, 2003), dus een soort compositorische etude. Niet onbelangrijk is dat ik door deze Etude op een vioolexamen kon ontsnappen aan de mij iets minder geliefde etudes van Wieniawski en Paganini. Helaas bleek het studeren van mijn eigen muziek achteraf veel moeilijker te zijn...

De etude begint met een Mesto, dat door deze titel duidelijk refereert naar Bartók, een componist die mijn stijl enkele jaren hevig heeft beïnvloed. Dit deel is volledig tweestemmig. Daarop volgt een Andante macabre waarin vooral de violist op ritmisch vlak op de proef wordt gesteld. In dit laatste deel moet de uitvoerder meestal twee notenbalken tezamen lezen, waardoor de verschillende muzikale lagen van de compositie beter tot uiting komen. Ook ontwikkelde ik een systeem van onregelmatig samengestelde maten bestaande uit enerzijds pulsen van 16de noten en anderzijds onvolledige triolen. Deze techniek dwingt de uitvoerder tot op het uiterste van zijn kunnen, maar werkt zeer effectief als virtuoos gegeven. Het volledige werk is geschreven in een vrij atonale stijl met soms seriële tinten in de ritmiek.