In dit vioolconcerto wordt de traditionele driedelige vorm ervaren als één groot geheel waarin de soloviool het voortouw neemt. De solist lijkt te improviseren en leidt het ensemble doorheen de ganse compositie.

In tegenstelling tot de traditionele vioolconcerti kan dit concerto niet opgevat worden als een ‘dialoog’ tussen solist en orkest. De instrumenten uit het ensemble worden beschouwd als een verzameling individuen en niet als een homogene groep.

Dit heeft als gevolg dat de musici wel ‘proberen’ om de solist te imiteren, maar daar niet altijd in slagen. Bovendien imiteren en becommentariëren zij de solist allen op hun eigen manier.

In het Introduzione wordt de viool enkel op fluisterende manier becommentarieerd, leidend naar een Agitato, waar de solist het ensemble motiefjes opdringt bestaande uit repeteernoten. Wanneer deze worden overgenomen, kan hij daarboven zijn grillige virtuositeit tentoonspreiden.

Het trage en dromerige Recitativo is dan weer een moment waarin de viool melodisch overheerst, ondermeer begeleid door de zachte klanken van de celesta.

Na een kort cadenza die leidt naar het Allegro capriccioso ontwikkelt zich een moto perpetuo (met het onderschrift ‘like a folky fiddler’), waar het ensemble de solist enkel kan achternahollen en slechts ‘probeert’ om de onregelmatige accenten te beklemtonen. In de finale wordt het ensemble definitief wakker geschud en mengt het zich in het gesprek. Het resultaat is een chaotische discussie die leidt tot een climax met linkerhand-pizzicati.

Hoewel de partituur oorspronkelijk voor ensemble werd geschreven met solo-strijkers, werd de compositie op vraag van het Symfonieorkest van Vlaanderen herwerkt voor kamerorkest in 2013.