De titel van deze compositie is misleidend omdat er meerdere betekenissen van toepassing zijn. De taalkundige betekenis van het Engelse ‘consonant’, of ‘medeklinker’ is het belangrijkste vertrekpunt van de compositie. De elektronische tape die in de compositie wordt geïntegreerd, bestaat uit klanken die nagenoeg uitsluitend afkomstig zijn van geïsoleerde medeklinkers uit een ingesproken (Russische) tekst. Door de medeklinkers elektronisch te vertragen, ontstaan er prachtige klanken die verwant zijn aan het gezang van vogels en druppelend water.

Door de instrumenten elektronisch te versterken, is het mogelijk om geluiden te laten horen die in een louter akoestische uitvoering quasi onhoorbaar zouden zijn (bij de strijkers positiewisselingen of het strijken op het hout en het staartstuk; bij de saxofoons het blazen van lucht en kleppengeluid). Deze klanken zijn sterk verwant aan de tape en zorgen voor een organisch geheel.

De saxofoons bevinden zich niet op het podium maar spelen in de zaal, waardoor het publiek zich letterlijk in de muziek bevindt en getuige wordt van spatiale dialogen tussen de instrumenten.

De andere betekenis van ‘consonants’ (als tegenhanger van ‘dissonants’) is ook aanwezig in de samenklank van de muziek. In deze compositie manifesteert consonantie zich in het boventoonspectrum (dat ook in het gezang van de vogels opduikt) en verschillende combinaties van pentatoniek. De pentatoniek bestaat in verschillende culturen over de hele wereld en fungeert daar als een consonant geheel.

Tijdens het componeren kreeg ik het tragische bericht van het overlijden van Luc Brewaeys, die altijd een goede vriend en inspiratiebron voor mij is geweest. Het werd gaandeweg duidelijk dat deze compositie erg schatplichtig aan hem was (ik gebruikte voor het eerst doelbewust spectrale technieken en elektronica), waardoor ik hem wilde eren door de compositie postuum aan hem op te dragen.