Trio voor klarinet, altviool en piano was mijn eerste atonale compositie. De stijl is uiteraard nog hevig onder invloed van componisten van het begin van de 20ste eeuw. Het laatste deel (Adagio Notturno ) refereert duidelijk naar de 'nachtmusik' van Béla Bartók en ook het tweede deel (Allegro Robusto ) herinnert aan vroegtwintigste-eeuwse componisten door het gebruik van onregelmatige maatsoorten. Sinds deze compositie was ik voor het eerst in staat mijn eigen ideeën ongelimiteerd op papier te zetten en zocht ik zelf naar een mogelijke (eigen) structurering of legitimatie ervan. Ook komt in dit werk voor het eerst de voorliefde voor symmetrische akkoorden en vrije, improvisatorische ritmiek (zoals uitgeschreven kwintolen) aan de oppervlakte. Dit zal in mijn volgende werken een zeer belangrijke rol gaan spelen. In die zin beschouw ik dit Trio als een belangrijk werk in mijn compositorische evolutie. Hoewel het werk beschouwd kan worden als 'vrij atonaal', is de compositie gebaseerd op herkenbare thema's die in de verschillende delen opduiken, soms ook in een polytonale context.