Deze compositie bestaat uit 9 miniaturen die gebaseerd zijn op 7 schilderijen van Paul Klee (1879-1940). Mijn fascinatie voor deze kunstenaar ontstond bij het analyseren van de vorm, het ritme, de gelaagdheid, de klank, de harmonie, de dynamiek en de variatie in zijn werk. Klee was zelf muzikant en gebruikte deze terminologie in zijn lessen aan het Bauhaus om zijn abstract werk te beschrijven. Klee’s schilderijen en tekeningen zijn van nature zeer muzikaal omdat ze de absolute essentie van muziek visualiseren. De ‘Klee Sketches’ ben ik pas beginnen componeren nadat ik de schilderijen nauwkeurig geanalyseerd had, met het doel ze later in muziek te ‘vertalen’.

In ‘In the Current Six Thresholds’ (1929) verklanken de donkere multiphonics van de basklarinet en de lage tonen van de baritonsaxofoon de donkere achtergrond, terwijl de piano de horizontale lijn speelt, gebaseerd op het ritme dat opduikt op de linker kant van het schilderij. Dit schilderij wordt 3 keer gebruikt in de ‘Klee Sketches’. In het begin worden enkel de groene en rode lijnen gebruikt, de tweede keer enkel de rode en gele en tenslotte worden enkel de gele en de blauwe gecombineerd.

'Rhyth-misches’ en ‘Rhythmisches, strenger und freier’ (beide geschilderd in 1930) vertonen veel gelijkenissen met elkaar. De kleurvlakken zijn ‘vertaald’ in akkoorden in de piano, die het schilderij leest zoals een partituur (van links naar rechts).

‘Narr in Trance’ bestaat uit één enkele lijn die uitmondt in de clowneske figuur. De lijn is minutieus omgezet in één grillige melodie, verdeeld onder de vier instrumenten, die resulteert in een humoristische muziek die een ‘Narr in Trance’ oproept.

In ‘Harmonisierter Kampf’ (1937) worden de zwarte lijnen gespeeld door de basklarinet, de baritonsaxofoon (met ‘slap tongue’) en de altviool (met bartok-pizzicato), in mijn fantasie verwant aan het geluid van een gevecht met stokken en zwaarden. De piano speelt de kleurvlakken met 47 abrupt onderbrekende akkoorden.

​‘Drei Subjecte, polyphon’ (1930) wordt gespeeld door de 3 melodische instrumenten. Elk van hen verklankt een specifieke figuur in het schilderij die zichzelf herhaalt in meerdere variaties. Dit deel evolueert stelselmatig naar een compleet polyfone driestemmige compositie.

‘Exotischer Klang’ (1930) bestaat uit een grote, melodische lijn, gespeeld door de altviool, herhaald in verschillende variaties. De blaasinstrumenten verklanken de kleuren en de kleinere figuur in het midden.