Geïnspireerd door de grote free-jazz pianist Fred Van Hove – die toevallig ook mijn buurman is sinds de laatste zeven jaren – ontdekte ik de wereld van de compleet vrije muziek waarin elke melodie of thema ontbreekt en waar de klank en de gestiek op het moment geïmproviseerd wordt. Maar vermits ik een componist ben en geen improvisator, had ik ook behoefte aan beperkingen om een spannend muziekstuk in elkaar te steken waar uiteindelijk geen enkele noot geïmproviseerd zou worden. Het componeren gaat voor mij verder dan het improviseren en het nam dan ook acht maanden tijd in beslag om dit werk te voltooien.

In dit pianoconcerto neemt de pianist het voortouw en brengt al het muzikaal materiaal aan alsof hij de muziek terplekke improviseert. Het orkest becommentarieert de muziek op een organische manier door het aangereikte materiaal te imiteren of te transformeren.

Voor het eerst in mijn compositorische ontwikkeling gebruikte ik clusters in mijn muziek. In tegenstelling tot Van Hove’s clusterspel wilde ik meer structuur, die ik verkreeg door dempers op sommige pianotoetsen te schuiven waardoor ze niet meer konden aangeslagen worden. Hierdoor kan de pianist met zijn handpalm clusters spelen zonder zich te moeten bekommeren om toetsen die niet mogen meeklinken. Maar door de boventonen van de andere snaren, resoneren de ontbrekende tonen uiteindelijk wel mee tot na het slotakkoord.

Naast de verschillende clustertechnieken is dit pianoconcerto ook extreem virtuoos voor de solist door het gebruik van polyritmische verschuivingen tussen de twee handen. Het klinkend resultaat dat ik voor ogen had, is altijd een organische, levendige, sprankelende en zelfs humoristische muziek geweest waarin de pianist zijn muzikale en technische skills ten toon kan spreiden tot op het uiterste van de verbeelding.